Yargıtay’ın olumlu ayrımcılık kararından önemli alıntılar

Yargıtay’ın olumlu ayrımcılık hakkındaki görüşü, ırkın kolejlerde ve üniversitelerde bir kabul faktörü olarak kullanılmasını reddediyor.

Ancak, ön yargıya, ayrımcılığa veya zorluklara maruz kalan başvuru sahiplerine fazladan ilgi gösterilmesine kapı kapanmaz.

Bu, çeşitlendirme çabalarının birçok kolej ve üniversitede değişmesi gerekeceği ve kabul ofislerinin, bireysel başvuru sahiplerinin zorluklarına ve deneyimlerine odaklanan, genellikle “ırktan bağımsız” olarak tanımlanan politikaya güvenmeleri gerekeceği anlamına gelir.

İşte Baş Yargıç John G. Roberts Jr.’ın görüşünden ve Yargıçlar Sonia Sotomayor ile Ketanji Brown Jackson’ın muhalefetinden bazı önemli alıntılar:

Roberts:

“Eşit Koruma Maddesinin bütün amacı, birine ten renginden dolayı farklı davranmak, ona şehirden ya da banliyöden olduğu ya da kemanı kötü ya da iyi çaldığı için farklı davranmak gibi değildir.”

Bu, “ırkın asla ‘olumsuz’ olarak kullanılamayacağı ve bir klişe olarak işleyemeyeceği anlamına gelir. … Davalarımız, kabul sürecinde bir kişinin ırkının asla kendisine karşı kullanılamayacağını vurguladı.”

Harvard ve Kuzey Carolina Üniversitesi’ndeki kabul politikaları “iyi niyetli ve iyi niyetle uygulanmış” olabilir, ancak bazı öğrencilere diğerlerine göre tercih vermek için ırkı “bir klişe olarak” kullanıyorlar.

Kabul memurları, kendi ırklarını içerse bile, bireysel bir öğrencinin tüm hikayesini dikkate alabilir, dedi.

“Bu görüşteki hiçbir şey, üniversitelerin bir başvuru sahibinin ırkın hayatını nasıl etkilediğine dair tartışmasını, ayrımcılık, ilham veya başka bir şekilde dikkate almasını yasaklayacak şekilde yorumlanmamalıdır. … Örneğin, ırk ayrımcılığının üstesinden gelen bir öğrenciye sağlanan fayda, o öğrencinin cesaretine ve kararlılığına bağlı olmalıdır. Ya da mirası veya kültürü onu liderlik rolü üstlenmeye veya belirli bir hedefe ulaşmaya motive eden bir öğrenciye sağlanan fayda, o öğrencinin üniversiteye katkıda bulunma konusundaki benzersiz yeteneğine bağlı olmalıdır. Başka bir deyişle, öğrenciye ırk temelinde değil, bir birey olarak deneyimlerine göre davranılmalıdır.”

Birçok üniversite ırka çok fazla odaklandı, dedi.

“Yanlış bir şekilde, bir kişinin kimliğinin mihenk taşının üstesinden gelinen zorluklar, inşa edilen beceriler veya öğrenilen dersler değil, ten rengi olduğu sonucuna vardılar. Anayasal tarihimiz bu seçimi hoş görmez.”

Sotomayor:

“Bugün, bu mahkeme onlarca yıllık emsali geçersiz kılıyor ve Ulusa ırk körlüğü konusunda yüzeysel bir kural dayatıyor. Bu kararın yıkıcı etkisi abartılamaz. Çoğunluğun ırk tarafsızlığı vizyonu, yüksek öğrenimde ırk ayrımcılığını sağlamlaştıracaktır çünkü ırksal eşitsizlik göz ardı edildiği sürece devam edecektir.”

“Üniversitelerin bazı durumlarda başvuru yazılarında ırkı göz önünde bulundurabilecekleri bu sözde tanıma, bir domuzun üzerine ruj sürme girişiminden başka bir şey değildir. Mahkemenin görüşü, davalıların ileri sürdükleri çeşitlilik çıkarlarını titizlikle sindirerek üniversitelerin ırkı herhangi bir biçimde dikkate alma kabiliyetini sınırlandırıyor.”

Jackson:

“Amerikan vatandaşlarının sağlığı, zenginliği ve esenliği konusunda körfez büyüklüğünde ırk temelli uçurumlar var. Uzak geçmişte yaratıldılar, ancak şüphesiz nesiller boyunca günümüze aktarıldılar. Bu boşlukların devam ettiği her an, bu büyük ülkenin temel ilkelerinden birini – hepimizin eşit yaratıldığına dair ‘apaçık’ gerçeği – gerçekleştirmede yetersiz kaldığı bir andır.”

“Ülkemiz hiçbir zaman renk körü olmadı. Amerika’daki devlet destekli ırka dayalı tercihlerin uzun tarihi göz önüne alındığında, bir kolej bu ayrımcılığın mirasının adaylarına eşit olmayan bir şekilde avantaj sağlayıp sağlamadığını düşünürse, herkesin mağdur olduğunu söylemek, iyi belgelenmiş ‘eşitsizliğin nesiller arası aktarımını’ kabul etmez. hala vatandaşlarımızın başına bela oluyor.”