Barabak: Devam eden silahlı saldırılar siyasetin başarısızlığını yansıtıyor

Güneşli bir Temmuz öğleden sonra, James Oliver Huberty siyah Mercury Marquis’i küçük bir cephanelik ve yüzlerce mermi ile Meksika sınırına yakın San Ysidro’daki bir McDonald’s restoranına sürdü.

Aşçılara ve tezgâhtarlara, yemek yiyenlere ve bir depoda saklanan çalışanlara, bir anne ve bebeğine, park alanından bisikletle geçen üç çocuğa ateş açtı.

O sırada ABD tarihindeki tek başına bir silahlı adam tarafından yapılan en kötü toplu kurşunla yirmi bir kişi öldü. United Press International için cinayetleri haber yaptım. Bugün, 1984 San Ysidro McDonald’s katliamı, bilindiği üzere, İlk 10’a zar zor giriyor.

O zamandan bu yana geçen kanlı yıllarda 130’dan fazla toplu infaz gerçekleşti. bir veri tabanı Dört veya daha fazla kişinin öldüğü olayları sayan Mother Jones haber sitesi tarafından tutuluyor.

Bunlar, ülkenin silah yasalarının genel olarak daha müsamahakar hale geldiği, silahların daha kolay elde edilebilir hale geldiği ve Washington’daki kanun koyucuların özellikle daha az duyarlı hale geldiği on yıllardır. saldırı tipi silahların ve yüksek kapasiteli dergilerin yasaklanması gibi daha katı güvenlik düzenlemelerini tercih eden Amerikalıların çoğuna.

Bu pek tesadüf değil.

Askeri üslerde ve gey gece kulüplerinde, kiliselerde ve restoranlarda, ofis parklarında ve postanelerde, üniversite kampüslerinde ve ilkokullarda toplu silahlı çatışmalar yaşandı. Cumartesi gecesi Monterey Park’taki bir dans salonunda ve 48 saatten kısa bir süre sonra Half Moon Bay’deki bir kreş ve çiftlik işletmesinde.

Toplu katliamların olduğu yerleri isimlendirmek aslında daha kolay. gerçekleşmedi, ancak bunu yapmak bazı hasta bireyler için teşvik ve cesaret sağlayabilir.

Pazartesi günkü silahlı saldırılardan haberdar edildiğinde Monterey Park saldırısının kurbanlarıyla bir hastane toplantısında bulunan California Valisi Gavin Newsom, “Trajedi üstüne trajedi” dedi. Bir bağırsak yumrukunu diğeri takip etti.

San Francisco’nun yaklaşık 30 mil güneyinde, okyanus kıyısında küçük bir vaha olan Half Moon Bay’deki yetkililer, bunun hayal bile edilemez olduğunu söyledi.

Ama gerçekten değil. Kendimizi bir tür zihinsel baloncuklu sargıya sarıp, böyle bir vahşetin asla olamayacağını rasyonalize ediyoruz. burada. Ama bunun her an her yerde olabileceğini uzun zaman önce öğrendik. Halka ayak bastığımız anda hiçbirimiz gerçekten güvende değiliz.

Son 48 saatin haber hesapları, her zaman Kaliforniya’nın ülkedeki en katı silah yasalarından bazılarına sahip olduğuna işaret etti, bu da bir şekilde işe yaramadıkları anlamına geliyor. Bu doğru değil.

Kaliforniya’nın silahlı ölüm oranı, eyalet güvenlik yasasını çıkardıkça önemli ölçüde düşerken, Teksas ve Florida gibi ateşli silahları fetişleştirmede hangi yerin daha karışık olabileceği konusunda görünen bir rekabette ters yönde hareket eden eyaletlerde oranlar yükseldi. .

Ancak Kaliforniya, bazılarının tercih edebileceği gibi bir ada değildir. Kaliforniya’da yasaklanan saldırı tarzı bir silah, sınırın öte yanında, Arizona veya Nevada’daki bir silah fuarında, kısa bir gezinti mesafesinde elde edilebilir.

Çözüm, tek tip federal silah güvenliği yasalarıdır, ancak bu, elbette, Kongre’nin cesurca harekete geçmesini gerektirir.

Bu pek olası görünmüyor.

Geçen yaz bazı korkunç kitlesel silahlı saldırılardan sonra, milletvekillerinin başarabildiği tek şey biraz kurcalamaktı – 18 ila 21 yaşları arasındaki silah alıcıları için geçmiş kontrollerini genişletmek, eyaletleri ateşli silahları tehlikeli ve dengesizlerden uzak tutmak için sözde kırmızı bayrak yasalarını çıkarmaya teşvik etmek.

Yaklaşık 30 yıl içinde Kongre tarafından kabul edilen ilk büyük silah güvenliği yasasına işaret ediyordu ve yetersizliği anın beceriksizliğine işaret ediyordu.

Anketler, Amerikalıların çoğunun daha sert silah yasalarını desteklediğini ve önemli çoğunlukların ateşli silah satışlarını izlemek için federal bir veri tabanı oluşturmak ve akıl hastalığı olanların silah satın almasını engellemek gibi sağduyulu önlemleri desteklediğini gösteriyor.

Yine de Kongre kayıtsız, çünkü silah yanlısı lobi silah güvenliği savunucularını rutin olarak geride bırakıyor. Silah denetimine karşı çıkan insanlar genellikle konuyla derinden, münferit ve aralıksız bir şekilde ilgilenirler. Silahlı şiddeti sona erdirmek isteyen insanlar da tutkulu olabilir, ancak siyasi angajmanlarında daha düzensiz ve dikkat aralıklarında sınırlı olma eğilimindedirler.

Cortland’daki New York Eyalet Üniversitesi’nde siyaset bilimi profesörü olan Robert Spitzer, birçok trajediden önce 2018’de verdiği bir röportajda dinamiği özetledi.

Silah politikası üzerine çok sayıda kitap yazmış olan Spitzer, “Yalnızca kitlesel atış meydana geldiğinde halk gerçek dikkatini veriyor” dedi. “Ama duygu uzun sürmez. Çoğu insan, tıpkı medya gibi, dikkatlerini başka şeylere çeviriyor ve çok geçmeden her şey eskisi gibi işlerine dönüyor.”

Aynı zamanda, milletvekilleri genel olarak geniş desteğe daha az bağımlı hale geldiler ve siyasi tabanlarına daha sadık hale geldiler, çünkü gerrymandering – bir partinin diğerine avantaj sağlamak için kongre sınırlarının kasıtlı olarak çizilmesi – partiler arasındaki rekabetin çoğunu ortadan kaldırdı.

Partiler üstü bir kampanya ve seçim rehberi olan Amy Walter ile Cook Siyasi Raporuna göre, 82 değişken kongre bölgesi var. Bu, 1999’da var olan sayının yarısı.

Raporun kurucusu Charlie Cook, “Daha az sayıda hareketli bölge, daha az üyenin dengeleri sağlaması ve uzlaşmaları desteklemesi gerektiği anlamına geliyor” diye yazdı. Gerçekten de, “Bir ön seçimi kaybetme tehlikesiyle karşı karşıya olan Kongre’nin daha fazla Cumhuriyetçi üyesi var – bu nedenle, sürekli sağ omuzlarına bakıyorlar” dedi.

Ve orada, oy pusulası hazırken, silah güvenliği yasasının en sert karşıtlarından bazıları var. Ölü sayısı artsa bile, muhalefetlerinde boyun eğmiyorlar.

Bazıları için belirli sayıda kaybedilen hayat, özgürlüğün bedelidir.

Çoğu için bu çok yüksek bir fiyat. Ancak siyasi dinamik değişene kadar – gerrymandering durana ve silah kontrolüne karşı oy kullanmak milletvekillerinin görevde kalması için bir neden değil, bir yükümlülük haline gelene kadar – bu, toplumumuzun ve sayısız masumun ödemeye devam edeceği bir bedel.